Eindelijk weer koers !
Zaterdag 25 februari 2023 : De Omloop Het Nieuwsblad.
Ja voor een stukje ouwerwets fietsen op tv mogen zij mij altijd wakker maken. Helaas het coureursvak is niet meer wat het geweest is. De Manten Desmets en Briek Schottes zijn aan de gezichtseinder verdwenen. Geen beslijkte tubes meer over de gekromde ruggen gespannen, noch nauwelijks herkenbare truitjes van het vuil, of van pijn grimassende witte gebitten die over de meet komen gevallen. Wat hunker ik naar onze eigenste Ledegemse Erik Leman, driemaal winnaar van de Ronde van Vlaanderen notabene… en nog zoveel meer. Van een echte flandrien gesproken.
Waar zijn de dwangarbeiders van de weg gebleven. En met het commentaar is het net hetzelfde. Een afgestoft heerschap als Ruben Van Gucht, met cravatte en al, zanikend of ze die helling nu best me een 52/12 of een 53/15 (ik wil er vanaf zijn) op moeten rijden, of hoeveel dat carbondingetje van renner Vingegaard (spreek uit Vinzegàà) nu precies weegt… Daar heb ik geen boodschap aan.
Ik wil de verhalen van Fred Debruyne van weleer. Ik herinner me zijn verhaal van de Portugees Jaoquim Agostinho, voormalig bouwvakker, die pas diep in de twintig met wielrennen was begonnen, nadat bij de wielertoeristen was gebleken dat hij “een aardig stukje kon fietsen”. Fred kon vervolgens uitweiden over het aantal koeien en varkens Agostinho had op zijn boerderij, die hij dank zij het fietsen had kunnen bijeensparen. Of nog verder terug in de tijd, toen nog werd gewielrend op onbetreden paden, verstopt tussen de hoogste bergtoppen van de Pyreneeën, waar in die barre beginjaren nog regelmatig een koploper werd opgegeten door een beer of een wolf…
Ik kon me in die verhalen laten meeslepen. Ik zag in gedachten al de bloedmooie kasteleinsdochter hoopvol op de top staan wachten op haar held, maar ze zag slechts de wolf met het tricot van haar “grimpeur” tussen de tanden… Hartverscheurend! Kijk dat waren nog eens tijden.
Onwillekeurig moet ik dan opnieuw aan een waar gebeurd verhaal denken. Het was een zomerse dag en alles speelde zich af in een kermiskoers voor amateurs in ons eigenste dorp, Leeghem, een eeuwigheid geleden… Odilon Vandeputte, de plaatselijke vedette deed mee en het werd een onvergetelijke, tumultueuze koers. Op een gegeven moment zat Odilon in een driekoppige ontsnapping met 4 minuten en 20 seconden voorsprong, toen hij doodgemoedereerd afstapte en de bakkerij van Vermeersch binnenstapte voor een klein bruin galetje gesneden… tot zijn moeder het in de gaten kreeg. Hij kreeg me daar toen een muilpeer dat zijn oren er waarschijnlijk nóg van tuiten. Maar – en nu komt het – in diezelfde ontsnapping zat ook Germain Vandersype, en die schijnt toen te zijn betrapt met de zus van Vandeputte achter in de bakkerij, met zijn rennersbroekje al op zijn coureursschoenen en zijn zeemvel vol bakkersmeel. En dat is waarom een jaar later in de Omloop van de Leiestreek Vandeputte zijn appel niet wilde delen met Vandersype, die zijn voedselpakketje had laten vallen en nog later… reed Vandeputte, dubbelgeplooid over zijn guidon, een immens gat toe op de ontsnapte Vandersype op 400 m van de meet waar laatstgenoemde kampioen van België had kùnnen worden, maar waar het hele peleton nog over de twee ruziemakers heen denderde. Ze werden respectievelijk 106-de en 107-de. Vandersype is toch nog met de zuster van Vandeputte getrouwd (van moeten) en ze kregen een zoon die ook nog wielrenner is geweest, maar hij is nooit zo goed geworden als zijn vader. Soigneerde zich niet en keek te veel naar de meiskes, meneer !
