Vogelpik
“Ik kon er niet langer meer tegen,”verduidelijkte Babette van achter de toog (het klonk als een schuldbekentenis), terwijl ze nog maar eens een glas tegen het licht hield dat ze zonet minutenlang had drooggewreven. Er viel een akelige stilte waarin de aprilse voorjaarswind duidelijk op de voordeur klopte en tegelijkertijd wat nattigheid door de kieren naar binnen joeg. De klimaatopwarming liet weer even op zich wachten.
“Aan Gusts tafeltje kan gewoon niemand anders zitten, daarom heb ik de zaak wat heringericht”, vulde ze na verloop van tijd aan. Een blik in de richting die Babette mij met een hoofdknik had aangewezen, maakte mij duidelijk dat “zijn” tafeltje was verdwenen en dat in de hoek tegen de muur een vogelpikbord was opgehangen.
“Gust verschiet zich een bult,” dacht ik, “als hij hier binnenstapt.” Natuurlijk zou Gust niet meer komen. Nooit meer. Maar het bleef nog altijd wennen, zo’n maand na zijn dood. Het leven gaat gewoon verder zijn gangetje. Dat was nog maar eens bewezen. Er waren trouwens al twee mannen aan het spelen, als dansten ze op zijn graf. Het waren twee gezette mannen, gepensioneerde leerkrachten vermoed ik, die ik niet kende. Luc en Jean-Pierre, zo bleek uit een lederen etuitje met pijltjes, waarin hun naam stond gegraveerd.
Ik keek vragend naar Babette, maar zij haalde haar schouders op, boog zich over de toog en zei toen samenzweerderig: “Ze zijn al bijna vier uur aan het spelen en ze hebben nog maar twee pinten gedronken.” “Ook Babette mist Gust”, dacht ik.
Uit wat de twee mannen uitbundig riepen, kon ik niets anders opmaken dan dat ze vogelpikten als een vorm van overspel. “Ik stel mij altijd voor dat het vakje onder de 20 het schilderij is waar mijn vrouw zo trots op is,” zei de ene en brandde er, in gedachten, een gaatje in. Hij gooide en miste.
“Gij moet ze nog graag zien,” zei de andere. Ze lachten luid. De juke-box braakte: “a wop bop alu bop a wop bam boom.”
Maar telkens als de mede-eigenaar van het schilderij weer achter de rode kleefbandmarkering op de grond ging staan, klaar om te gooien, keek hij schichtig over zijn schouder naar de deur… Er kwam weer wat nattigheid naar binnen.
