Haar !

Als beginnende kaalheid de kop opsteekt, dan hebben mannen twee mogelijkheden. Ofwel scheren ze hun knikker helemaal kaal. Dat heet de camouflagetechniek, waardoor die kaalheid niet meer zo opvalt. Ofwel kiezen ze voor optie twee. Het haar boven de oren laten ze uitgroeien tot lange slierten en kammen het dan dwars over de schedel helemaal naar de andere kant en het andere oor toe. “Zo lijkt het nog wat”, denken ze dan. De sukkels. 
Helaas, toen ik een poos geleden voor de spiegel stond, greep een onzichtbare hand mij naar de keel. Was mijn voorhoofd in één nacht groter geworden, of was het slechts mijn verbeelding ? Neen, dat was het niet. Mijn haargrens was duidelijk aan het wijken. Die drie haartjes hier ten noordoosten van mijn linker wenkbrauw, die zaten er gisteren nog. Verdomme, ik wist het nu wel zeker. “Ik word kaal!”, sneed het door mijn plots klaarwakkere hoofd. De hulp van mannelijke lotgenoten moest dringend ingeroepen worden.
“Naar ons stamcafé!”, riep mijn alter ego mij toe. Jan zat aan de toog op zijn gewoonlijke plek. Zelf beschikt hij over een weelderige partij haar. Dus kaartte ik meteen mijn probleem paniekerig aan. “Er is een nieuw middel in de handel gebracht”, suste hij. “Het is eigenlijk een medicijn tegen hoge bloeddruk, dat als bijwerking heeft dat je er haren van krijgt. Helaas nog op oncontroleerbare plaatsen. Je moet geluk hebben”.
En net op dat moment kwam de superkaalkop van onze gemeente, Berten Ameye van ’t Frituurke aan de kerk het café binnen. Een biljartbal die door de vettige frituurdampen altijd extra in de schijnwerper staat. Tot onze grote verbazing had hij een pet op. We raakten aan de klap en terwijl hij honderduit taterde, want hij wilde eigenlijk ook al altijd wat doen aan die kale knikker van hem, droop het zweet onder zijn pet vandaan. “Misschien is het koeler zonder pet“, raadde ik aan, maar hij schudde mistroostig zijn hoofd. “Ik heb een ongeluk gehad”, zei hij, “en het litteken is afzichtelijk.” Hij lichtte even zijn pet op en ik verbleekte bij de aanblik van de ravage op zijn hoofd. Het leek wel de bovenloop van de Leie.
“Een vrachtwagen ?”, vroeg ik.
“Nee,” zei hij, “een plastisch chirurg.”