De Leeghemnaere in de kijker : Marcel Desplenter
“Het is altijd de eeuwige, voorgehouden waarheid die niemand ontgaan kan: dat men in ’t zelfde vel blijft steken waarin men geboren is… dat men niet buiten de dingen kan die u omgeven, tenzij in den droom.”
Stijn Streuvels
Met zijn 80 jaar is Marcel Desplenter de oudste nog actieve landbouwer van Ledegem! Dat hij dit keer onze “Leeghemnaere in de kijker” is, hoeft dus niet te verwonderen. De wijze woorden van Stijn Streuvels hierboven indachtig (in wat moderner Vlaams “de appel valt niet ver van de boom”) kon het niet anders dat Marcel, als landbouwerszoon, in de voetsporen zou treden van zijn vader Sylveer en dus in de boerenstiel zou terechtkomen. In 1972, op 29-jarige leeftijd, zijn trouwdatum overigens, stapte hij mee in het bedrijf in Ledegem. M.a.w. dat doet hij nu al 51 jaar! Niemand in onze gemeente doet beter.
Tijd voor een gesprek
We gingen dan ook graag ten huize van… voor een interview.
“Dat landbouwersvak combineerde ik bovendien nog met een deeltijdse tewerkstelling in het slachthuis van Laperre (van 1960 tot 1985). Ik moest er “zwijns kappen”, vertelt hij. Toen hij mijn verdwaasde blik zag (euh, zwijns kappen ???) verduidelijkte hij, “de geslachte varkens doormidden kappen”, zoals we ze ooit hebben zien hangen bij de plaatselijke beenhouwer (tenminste als je al wat meer jaren op de teller hebt). Dat waren die halve varkens waar Rocky Balboa (Sylvester Stallone) op oefende vooraleer hij, in de film althans, een bokskamp aanvatte. Filmliefhebbers zullen zich dat wel makkelijk voor de geest halen.
Het landbouwbedrijf floreerde, 10 ha werden 13 ha en een tijd (van 1982 tot 2003) kwam er zelfs een stuk grond bij in Bavikhove. In 1970 had vader Sylveer een tractor gekocht, een Fordson Dexta, dat was een blauw beestje van 40 pk. En er werd volop tarwe, bieten, aardappelen, gerst en haver geteeld. En het leven ging verder.
Boer zoekt vrouw
“Daar hadden wij toen geen televisieprogramma voor nodig”, geeft Marcel ons nog mee. Er waren genoeg bals binnen het sociale landbouwleven en zo kwam zijn echtgenote Lieve Declercq zijn leven binnen. Ook zij kwam uit het landbouwersmilieu. (En weer krijgt Stijn Streuvels gelijk…) Als boerendochter uit Kuurne was de klik snel gemaakt (en nog veel meer want er kwamen ook twee kinderen Henk en Els). Haar ouderlijk hof werd een jaar na hun huwelijk in 1973 onteigend op de industriezone ten voordele van de ring rond Kortrijk. Dan was het helemaal zeker: het zou dus boeren in Ledegem worden.
Aanpassingsvermogen
De vraag naar gerst en haver verminderde na enkele jaren en dus moest uitgekeken worden naar vervangende teelten. Die werden gevonden in groenten, witte selder, en zowat alle soorten kolen. Marcel had ook een veestapel. Die bestond uit zes melkkoeien en twintig varkens (zeugen). Af en toe een koe om vet te mesten, mocht niet ontbreken. Die veestapel heeft hij nu niet meer (de laatste vetgemeste koe ging 2 jaar geleden weg).
Plannen?
Op de vraag wanneer hij er definitief mee stopt, is zijn antwoord kordaat : “Ik ben het echt niet van plan, al vraagt mijn vrouw mij wel geregeld dingen in die richting”. Daarvoor moet hij wel een ijzersterke gezondheid hebben, en dat heeft hij. Een fan van dokters is hij niet, en op het moment dat we het hebben over zijn knie waarmee hij last begint te krijgen, krijgt hij een kleine por van zijn vrouw, Lieve, die het gesprek zowat de hele tijd heeft gevolgd. “Ja, zeg maar, dat hij het vertikt om naar de dokter te gaan,” zegt ze, “dat hij bang is” en ze maakt een gebaar dat niet mis te verstaan is. De nog immer kloeke man met de spreekwoordelijke handen als kolenschoppen (ik zou er geen ruzie mee maken), bezweert mij met een citaat van Jozef Dewulf, zelf veearts in Leisele : “Veeartsen en dokters zijn beestjes die je zo mager mogelijk moet houden…”
Opvolging
“Nee, die heb ik niet. Mijn zoon Henk is een heel andere richting uitgegaan. Mijn dochter Els, gehuwd met Lorenz Neerinck, landbouwer en “serrist” in Oekene zit nog wel in de stiel. Ze gebruikt ondertussen 4 ha van mijn bedrijf en ik vermoed dat dat steeds meer gaat worden, maar mag ik nog eens terugkomen op het hoofdstuk dokters. Ooit had Ledegem en Rollegem-Kapelle samen maar één dokter. Dat was dokter Deryckere in de Stationsstraat. En nu? Het moet zijn dat de mensen flauwer geworden zijn…” Ik durfde hem niet tegenspreken. Toen ik op mijn fiets sprong en huiswaarts probeerde te rijden, knapte er iets in mijn bovenbeen (dacht ik)… Ik denk dat ik maar eens naar de dokter ga.
