Bruiloftsklokken
Over trouwen en andere kwalen
Een tijdje geleden, toen de maïs nog niet zo hoog stond, passeerde ik de kerk in Ledegem. De bruiloftsklokken luidden en ik zag het overgelukkige paar naar buiten schrijden. Het beeld voerde mij terug in de tijd…
Ik was elf en weer eens te laat. Ik spurtte de kerk binnen en maakte geen kruisteken, want ik wist dat je dat niet ongestraft kon doen, terwijl je bevangen was van een zondige gedachte. Ik was immers al elf.
Hoog boven mij hing de Heer te bloeden, maar hij liet mij passeren, zonder vuur te spuwen. Ik vermomde mij toch maar snel in misdienaar. De pastoor dreef mij gauw-gauw voor zich uit en ik liet de belletjes rinkelen. Hij hief zijn armen ten hemel en de voorstelling was begonnen. De bruidegom was doodnerveus, hij liep purper aan, alsof iemand hem in een wurggreep hield. Dat gebeurde wel vaker en toch zeiden ze telkens weer “ja”, ik heb het nooit anders geweten. Dat was deze keer niet anders. Ik zag de bruid herademen. Ik droeg de kelkjes aan met water en wijn.
Samen met mijn collegaatje rende ik, nadat de pastoor, als gold het een startschot “ga in vrede” had gepreveld, naar het kerkportaal. Dat was het sein om te gaan “stroppen”. Ik weet niet of dit fenomeen ondertussen in onbruik is geraakt (het is al een tijdje geleden dat ik zelf nog eens trouwde en mijn trouwlustige vrienden zijn allemaal op), maar stroppen betekent met een op heuphoogte geheven touw, bruidspaar en gevolg beletten de kerk te verlaten, toch niet voor ze tol hadden betaald.
Het gebeurde dus wel vaker dat een bruidegom, die niet krenterig wilde overkomen, mij 50 frank toestopte. Bovendien hadden wij de schoonmoeder al tijdens de mis in gedachten voorzien van een vurige tong en zij kon ons zéker niet voorbij voor een bedrag, cash in het handje, dat minstens tweemaal zo hoog lag als dat van de bruidegom. Als anticiperende pleister op de wonden die schoonmoeders (wij kennen hun reputatie) hun schoonzonen in de daaropvolgende jaren pleegden toe te brengen…
Het bruidje dat anno 2023 uit de kerk stapte was onvergetelijk mooi. Zij staarde naar haar witte schoentjes en zei niets. Zij had het te druk met intens gelukkig te wezen. Een klein druppeltje (Chanel numéro cinq?) parelde op haar vochtige bovenlip. Ze droeg een schitterende jurk die minstens uit Frankrijk kwam, als het niet verder was. Het was een modelletje dat uitgebreid haar Tenerife gebruind decolleté liet zien.
De bruidegom keek haar aan alsof hij zich elk moment aan haar voeten wou gooien. Hij zag haar fijne, tere handjes. Deze handjes zijn niet gemaakt om te schrobben en te boenen, zag ik hem denken, dus eerst maar zoeken naar poetshulp. Wat bof ik toch maar, glimlachte hij naar nonkel Toon met de digitale camera (en de donkere onweerswolk weg).
Ik kende dat verhaal. Ik wist hoe het afliep. Eerst sparen voor een vaatwas, dan een huis, dan een kind en dan… dan voor een advocaat. Of een longrifle.
