Vliegangst

(en andere kwalen en ongemakken)

Het regende (alweer) oude wijven. Eugenie Vanryckeghem, weduwe Deblaere, een krasse 94-jarige huismoeder had ik in mijn spurt naar mijn stamcafé nog net kunnen vermijden. Vanachter de witte gordijntjes keek ik naar de neerplenzende grote druppels. Ze sloegen blaasjes in de grote plassen. Af en toe werden ze in tweeën gespleten door een voorbijrijdende auto, maar tellen later liep het water weer samen in een nog grotere plas. Neen, de eerste uren waagde ik me niet meer buiten.

Babette, die me al van de overkant van de straat had zien aankomen, had mijn Stella al klaar gezet. Ik wrong mijn jas uit (kwade blik van Babette) en stevende op Valeer af, die zoals gewoonlijk naast de juke-box (ja, daar hebben ze er nog één), het tafereel grinnikend had gadegeslagen, daarbij luidruchtig geassisteerd door roste Freddy, die tegen de juke-box aangeschurkt stond.

Dat komt ervan als je in dit kouwe landje blijft”, sneerde hij. Natuurlijk zinspeelde hij op de echtelijke twist die te mijnen huize was ontstaan, omdat mijn vrouw per se dit jaar met het vliegtuig zonniger oorden wilde gaan opzoeken. Maar vliegtuigen, daar ben ik als de dood voor. Een vriend van mij vliegt om de haverklap naar Tenerife en stuurt me dan zonovergoten foto’s van witte stranden met palmbomen en al, blauwe luchten en parelende longdrinks alleen maar om me te jennen. Uiteindelijk werd het voor ons een weekje Durbuy. Ik kan het ook niet helpen, vliegen baart mij onnoemelijke zorgen. In een steeds weerkerende droom van mijn eerste vliegreis gebeurt altijd het volgende :

In plaats van een vriendelijk lachende stewardess, zie ik er eentje met trillende mondhoek, die, als haar deontologie het zou toelaten, zou beginnen gooien met volle asbakken. Misschien heeft zij ontdekt dat haar vriendje met een ander slaapt, hoop ik nog. Maar neen. De gezagvoerder heeft haar alleen maar verteld dat het landingsstel zich gedraagt zoals zijn tienerdochter : het gehoorzaamt hem niet langer… Aaaaaaarrrggghhhh… “No smoking” flitst aan. Geen blinddoek, geen laatste wens. Daar, in dat vijvertje, zal er naar de Zwarte Doos worden gedregd. Nog even verderop, nabij de struiken, staat de amateurcameraman opgesteld die later, nog bevend, zal verklaren :” Het was een filmpje voor de kinderen… Euh, ik had nooit… tot ik de vlammen zag…”

“Voel je je niet goed”, vroeg Babette, wijzend op de zweetdruppels op mijn voorhoofd. “Pffff, vliegen, daar is niets aan,” haalde roste Freddy zijn schouders op. “Ik ben eens naar Tsjechië gevlogen…”

“t Is toch wat met die politiekers, hé,” onderbrak Babette, wetende tot waar een Freddy-verhaal leidde, terwijl ze een glas spoelde, ” ze zijn veel te vet betaald…”. “Tsjechië is Tenerife niet”, pikte roste Freddy weer in, “ik had er toen diarree en moest er twee dagen aanschuiven vooraleer ik bij een dokter raakte. En leg dat daar maar eens uit. Hij schreef me dan ook nog verkeerdelijk een kalmeermiddel voor”.

“En,” vroeg ik belangstellend, “hoe is dat afgelopen?”

“Wel,” zei roste Freddy, “ik bleef natuurlijk in mijn broek sch… (vernietigende blik van Babette, dus maakte hij het woord niet af), maar ik trok het mij zo niet meer aan…”. En hij boerde oorverdovend.