De cafard!
Verjaardagen? Nooit meer!
Lap, ik heb het zitten. Ieder jaar opnieuw heb ik met haar af te rekenen. De “cafard”! En altijd rond deze tijd. Elf dagen geleden was het “weer” mijn verjaardag geweest. En dit jaar deed het extra pijn. Een nieuwe voordeur, zegt men dan in de volksmond. Ik werd namelijk (tuuuut, gecensureerd door de redactie) jaar. Een energiereep opkauwen helpt dan van geen kanten. Tuur (de lezer zal hem wel herinneren van “de agenda”), zelf de negentig voorbij, zegt altijd: “Oud worden” is zo erg nog niet, “oud ZIJN”, dat is wat anders!!! Maar goed, dan is er maar één remedie. Op naar mijn stamcafé, waar mijn vrienden mij ongetwijfeld zouden opbeuren…
De deur klemde nog altijd door de onophoudende regen. Ik zag ze al zitten, daar aan de toog, ze waren er allemaal. Babette had me zien aankomen en had mijn “bakske” al klaargezet. Dat was toch al één troost.
Toen ik bij hen aanschoof, zag Robert mijn bedrukt gezicht. “Ah ja”, grinnikte hij, “’t is weer je verjaardag geweest, zeker…”. Ik haalde mijn schouders op en zette meteen die schuimende pint aan mijn lippen. “Hoe oud ben je nu?,” meesmuilde Etienne, al wist hij dat maar al te goed. Ik deed alsof ik het niet had gehoord. “Hij is een beetje doof geworden, omdat hij de oerknal nog heeft meegemaakt”, schaterde Robert. Een bulderlach rolde het café uit, waar het natuurlijk nog altijd aan het regenen was. Franske Destoop, landbouwer van beroep, deed er nog een schepje bovenop: “Hij heeft de landbouw nog zien ontstaan”. Jean, leraar geschiedenis, vulde aan: “Er zijn rotstekeningen van hem en de nieuwste rage in zijn tijd was vuur!”. Het gezelschap kwam niet meer bij, zelfs Babette, die het in het verleden altijd een beetje voor mij had opgenomen, kon een glimlach niet onderdrukken.
En het hield niet op. Lowie, de garagist van het dorp, riep: “Zijn eerste wagen was een strijdwagen, van Romeinse makelij, een Alfa Miserio.”
Jonas, de jongste van de bende aasgieren en de lokale casanova, vroeg ongegeneerd: “En hoe gaat het met het liefdesleven?” Zonder op een antwoord te wachten, ging hij door”. Als het in jouw Neanderthalertijd te moeilijk werd voor de buffeljacht, werd je van de ene op de andere dag verantwoordelijke voor het gaande houden van het vuur in de grot, maar nu heb je toch Google Maps?” Ik keek hem met holle ogen vol onbegrip aan… Hij deed een GPS-vrouwenstem na: “Ga over 5 centimeter naar rechts…” Weer was daar een lachsalvo, zelfs occasionele cafébezoekers gierden mee. De Spaanse Inquisitie was een slechte tijd, maar voor mij kon dit ook tellen. Dus beende ik maar snel huiswaarts.
En ik voelde me oud, oud!!! Ik begreep dat mijn actieve jaren voorbij waren. Ik zou met onmiddellijke ingang moeten stoppen om ’s nachts de Leeghemse criminaliteit te gaan bestrijden, verkleed als spin. Het voelde aan alsof ik net uit zee was gekropen en beentjes had ontwikkeld (die nog niet zo goed werkten).
