Vies !
Barvrouw Babette was al vijf minuten een glas aan het schoonwrijven en hield het keer op keer tegen het licht aan, vond het nog niet proper genoeg en begon opnieuw. Ik zat samen met Eddy de facteur aan de toog van ons favoriete estaminet ! Hij achter een witte, ik achter een Omer. De stilte, die wat vreemd aanvoelde, werd plots doorbroken door een filosofische gedachte van onze postman.
“We ademen allemaal dezelfde lucht in, heb je daar al eens bij stil gestaan ?” vroeg hij me. “Euh, nee”, antwoordde ik enigszins geschrokken. “Allemaal, dat betekent alle levende organismen van de hele wereld. altijd maar weer, door de eeuwen heen”, repliceerde hij. Hij bleef voor zich uitstaren, terwijl hij verder ging: “Diezelfde lucht beladen met wat de medische wereld kiemen noemt.” “Ja, kiemen… maar wat zijn dat, kiemen ?” dacht ik luidop en nam een ferme slok van mijn Omer. “Dat zijn verdorie bacteriën, bacteriestrontjes, mijten, mijtenstrontjes, huid- en haarschilfers, virussen!!! Elke teug die je neemt, heeft al eens in andermans mond gezeten”, en hij begon zijn witte wantrouwig te bekijken. Babette van haar kant, wreef ineens nog wat harder op het glas, waar ze ondertussen al een klein kwartiertje mee bezig was.
“In de mond van die adembenemend mooie buurvrouw uit nummer 56”, probeerde ik nog een grapje. “Ja, zei hij, “maar ook in de mond van dat pruimende oude mannetje uit nummer 77 met dat lachende tandenkerkhof en eigenaar van die groenblauwe fluim, die ondanks aanhoudende hoestbuien en rochels zijn diepe kerkers niet wil verlaten…”
Misschien, beste dorpsgenoten, heeft u daarnet lucht ingeademd die ooit nog eens in Napoleon of Hitler (of erger nog in Van Ranst) zat. Denk daar maar eens over na.
