De koeienfluisteraar !
De lente is weer daar ! Een prachtig seizoen ! Als buitenmens kan ik niet wachten op de eerste tekenen van leven. De bloemknopjes die weer opengaan, de vogeltjes die weer gaan fluiten. Vergeef me even deze melancholische bui. Het kriebelt om weer eens een wandelingetje te maken door de smalle weggetjes van mijn gemeente. Helaas heb ik dan de onbedwingbare neiging om even in te houden en boe te roepen naar de koeien die weer in de weides zijn losgelaten. Tja, het is een ouwe kwaal, waar ik niet fier op ben. Ik zal het maar meteen bekennen. Ik heb een klassieke opleiding achter de kiezen en die wil nog wel eens de kop opsteken. In deze “verengelste” hightechwereld is dit toch wel bijzonder geworden. Ik lijd namelijk aan “bovilexie”, een aandoening die vaker voorkomt bij de plattelandsbevolking dan bij stedelingen, dat moge duidelijk zijn.
Bovilexie komt van het Latijnse bovis (koe) en het Griekse lexis (spreken). Ik weet wel : Latijn behoort niet zo snel tot de parate kennis. In een ver verleden begrepen de mensen nog wel wat “Ite missa est” betekende (ga maar, de mis is afgelopen). Jonge jongetjes weten perfect wat een “velociraptor” en een “tyrannosaurus rex” is. Hetzelfde geldt voor bakvismeisjes en “anorexia nervosa”. Maar verder gaat het niet meer. Tenzij je Bart De Wever meetelt na de verkiezingen of Ozzy Osbourne van Black Sabbath… In onbewaakte momenten gaan ook zij Latijn brullen… die laatste trouwens achterstevoren.
Maar goed, wat die aandoening betreft…Ik heb lange tijd gedacht de enige te zijn, maar als je erover begint, kijk je gauw verbaasd te horen hoeveel ziektegenoten er “out there” wel zijn. Waar het vandaan komt, kan niemand zeggen. Ik veronderstel dat het zijn oorsprong wel zal vinden in het menselijke verlangen met dieren te kunnen communiceren. Natuurlijk lukt dat niet, hoe je ook probeert het dier te vermenselijken. Ik ga daar heel ver in. In die fluwelen koeienogen met grote wimpers herken ik soms Véronique Decock (of Dina Tersago, sedert ze de boer opgaat). Met geen mogelijkheid geloof ik de klimaatgasten die beweren dat deze goedmoedige dieren onze planeet naar de verdoemenis helpen met hun stifstof uitstoot. Maak dat de ganzen wijs ! (Onze Ledegemse landbouwers zouden daarbij andere krachttermen gebruiken, die ik hier niet zal herhalen… de kinderen zijn nog op). Akkoord, aan de manier waarop het beest stapt, word ik herinnerd aan een verre oom, voor wie “delirium tremens” ook niet vreemd is. Als u ook die neiging heeft, dan waarschuw ik : ook ú bent rijp voor bovilexie !
Ik kan mezelf wel wat wijsmaken maar het kwispelen met hun staart is geen blijdschap maar gewoon jeuk en hun wauwelende kaakbewegingen vinden hun oorsprong in de vieze gewoonte hun voedsel vier keer te kauwen. Maar bovenal : hun mimiek beperkt zich tot de oren ! En hier, vermoed ik, ligt de ontrafeling van mijn aandoening. Ik kan me ook héél goed uitdrukken met de stand van mijn oren.
