Lang leve de koning!
Het blijft maar kloteweer (de klimaatgoeroes zullen weer overuren moeten kloppen om dit uitgelegd te krijgen), dus kon je mij, een uitgeregende Eddy de facteur en een sakkerende boer Franske Destoop weer aan de toog van Babette terugvinden. Jawel, haar operatie waarvoor ons stamcafé even gesloten was (zie “In de veertien billekes”) was blijkbaar succesvol verlopen, dus zaten we op ons gebruikelijk krukje weer de actualiteit te fileren met onze alom gewaardeerde visionaire gedachten. We waren wel aan het gokken welke operatie Babette nu wel had ondergaan (slecht karakter dat we hebben). “Een borstvergroting”, fluisterde Frans samenzweerderig. Neen, echt niet, daarvoor was ze door moeder natuur te gul bedeeld, al vermoedden we wel dat het in de schoonheidssector moest gezocht worden. “Een wimperlift”, stelde Eddy. “Een wat?”, vroeg ik fronsend. “Of een suikerontharing,” ging hij onverstoorbaar verder. Frans en ik kregen op dat moment een wazige, rokerige blik in de ogen, alsof ons brein was ontploft. Hij wist het ook niet, maar hij had het ooit eens gelezen op het raam van een schoonheidssalon, zo bleek. Ik direct gebeld naar een vriendin uit de wereldstad Harelbeke (want wij zijn maar eenvoudige plattelanders), maar ze wist het godsamme ook niet… (Dus als één van de lezers het zou weten…)
“Heb je naar tv gekeken (met dit pokkeweer is er niet veel anders te doen)?,” zuchtte Eddy van onderwerp veranderend. “Neen, waarom?” “We worden nu al drie dagen op alle zenders doodgeslagen met die kroning daar in Engeland,” vervolgde hij. “Hoe heet hij ook alweer… die met die flaporen…” “King Charles the third”, vulde ik schoolmeesterachtig aan. “Juist, die. Neem nu het volgende. Als die “royals” een zaal binnenkomen, buigt iedereen als een knipmes en er zwelt trompetgeschal aan. Indien ze dat voor mij zouden doen, dan zou ik zeggen : Lieve mensen, doe dat niet, dat is belachelijk! Ik ben net dezelfde als jullie, hoor! Maar die koninklijken doen dat niet”.
Franske knikte instemmend en vulde gelijk aan: “Geloof het of niet, maar er zijn inderdaad mensen die er mateloos in geïnteresseerd zijn! Volgens mij is het enige interessante eraan ze dat ze zich nergens voor schamen. Na het paukengeroffel en het trompetgeschal staan ze daar maar wat geheel nutteloos te zijn, maar je ziet ze denken: Ja, dat is wel gepast. Ik ben tenslotte geboren!”
Natuurlijk wou ik de hele zaak nog even op de spits drijven. Ik nipte van mijn Stella en sprak enigszins plechtig: “Pfff, met die instelling van “verhevenheid” kan het toch niet anders dan dat ze veel dingen gewoon ontkennen. Stel je even voor… zijne koninklijke hoogheid gaat even zijn behoefte doen, een koninklijke dampende, stinkende drol wordt geproduceerd… en hij doet dan de rest van de dag alsof dat niet gebeurd is. Als ik dat doe, en ik kom dan de living weer binnen, dan gaan die trompetten sarcastisch klinken. Toch?”
“Juist”, riep Eddy dan weer. “Waar is de logica in dat én ons land ? Want we hebben hier ook een koninklijke familie. Je zou denken, ja, in de middeleeuwen. Neen, neen. Nu!”
Dat woordje middeleeuwen deed me dan weer weg mijmeren. Dat was de tijd van de vadsige koningen (zo hebben we dat toch geleerd) en die hadden bijna allemaal een oogje laten vallen op Bertha met de grote voeten. Ik vraag me af welke schoenmaat Camilla of Mathilde hebben. Ik denk dat dat schoonheidsideaal in verval is. En nog iets uit de middeleeuwen: als de kuisheidsgordel werd gedragen, werd het steekspel afgelast. Ook dat gebruik is in onmin geraakt, daar is Delphine Boël het levende bewijs van.
Over mijn diepe gedachten heen was Eddy blijven doorrazen: “Ik had verleden week mijn belastingbrief ingevuld, maar hem kort daarop teruggekregen. Hij was niet goed ingevuld. Het betrof een fout bij de rubriek “personen ten laste”. Ik had aangegeven: 1 ex-koning en koningin, 1 koning en koningin, prinsen en prinsessen en vele nazaten. Hoezo niet goed ingevuld? Wie was ik dan wel vergeten???”
