Jongetje of meisje?

Niet meer zo eenvoudig als toen…

“Die Algerijnse boksster zag eruit als een vent, als je het mij vraagt”, snoof cafébazin Babette, terwijl ze er nog één tapte. “Een lelijke dan nog,” grapte ze er nog bij. We waren weer druk aan het palaveren over de voorbije Olympische Spelen dit keer… En over hét onderwerp van het moment… Valeer had al gezegd dat die boksster door de boksbond was geweigerd en niet mocht deelnemen aan het wereldkampioenschap, teveel testosteron en niet geslaagd voor een “geslachtstest”, maar wél mocht meedoen aan de Olympische Spelen. “Hoezo,” vroeg Eddy de facteur, “niet geslaagd voor een geslachtstest??? Is dat dan zo moeilijk??” “Ja”, repliceerde ik, “ze focussen blijkbaar op andere dingen dan waar u en ik naar zouden kijken…”

Travestieten, daar hadden we nog van gehoord, dat is een vestimentaire kwestie. Transgenders ook, daarbij slijpen chirurgen hun scalpels om van mannen vrouwen te maken en vice versa, maar als moeder natuur nu ook zelf gaat rotzooien met y-chromosomen die niet op hun plaats zitten, dan is het hek helemaal van de dam. Landbouwer Franske had ooit nog gewag gemaakt van een “verstierde koe”, maar verder ging onze kennis niet en dat was zowat de algemene teneur van ons gesprek.

Jonas, de vrijgezel van ons gezelschap, had nog niets gezegd en was zo’n beetje naar zijn navel aan het staren. Hij was nog steeds zoekende en begrijpelijkerwijze kon hij nu van niets meer zeker zijn. Wat zou blijken als het onderwerp van zijn affectie op een of andere fuif een specimen van twijfelachtige kunne zou zijn. Wat dan?

En net dan, alsof de duivel ermee gemoeid was, kwam onze dorpsdokter binnen. Ik wenkte hem. Een medicus (primaire en secundaire geslachtskenmerken en all that stuff) zou de knoop wel moeten kunnen doorhakken, zo redeneerde ik.

Jonas was mij voor. “Hoe kan ik op café bv. een man van een vrouw onderscheiden, dokter?”, vroeg hij getormenteerd. “Dat, mijn jonge vriend, is een zaak voor de wetenschap”, bezwoer hij met een wijze vinger in de lucht, “ga op café, met een bal op zak.”

Meteen gingen alle voorhoofden aan het fronsen. De medicus ging al snel verduidelijken:” Gooi het voorwerp van uw twijfel een bal toe met het verzoek hem terug te gooien. Vrouwen zullen zich onmiddellijk verraden door de meisjesgooi! In plaats van bovenhands, zoals mannen, gooien ze onderhands”. “Vanwaar dat slappe balletje, dokter?”, gooide ik (nadrukkelijk bovenhands) op. “Dat heeft alles met morfologie te maken, mijn beste”, glimlachte de dokter fijntjes. “In de buikholte van een vrouw zit precies hetzelfde als van een man, maar nog zoveel méér. Daar is ook een complete draag- en baarmachine in verwerkt. Zodanig zelfs dat het bekken van een vrouw is opgerekt, en daardoor zitten armen en benen niet goed meer aan de romp vast. Vrouwen draaien onder het lopen met hun heupen en bij het rennen slaan hun voeten zijwaarts uit”. (Babette was ondertussen naar de achterkeuken afgedwaald).

“Dat zou wel eens kunnen kloppen”, dacht ik hierbij na. “Zo heb ik Germaine Vansweefelt eens naar de bus zien lopen, die dreigde er zonder haar vandoor te gaan”.

“Maar als ik nu om een of andere reden geen bal op zak héb, dokter?” vroeg Jonas een beetje paniekerig. “Dan rest er maar één ding”, repliceerde de wetenschapper. “Let op het spreken. Als de ander stottert, is het vijf tegen één een man. Stotteren komt bij mannen nu eenmaal vijf keer meer voor dan bij vrouwen. Is hij kleurenblind, dan bent u helemaal zeker. Ook dat is een mannenprivilege. Kleurenblinde stotteraars, dat zijn de échte mannen”, besloot de Wijsheid. “Daar moet je dus van wegblijven, Jonas”, knipoogde Eddy de facteur nog.

“Be-be-bedankt, d-d-d-dokter. ’t-t-t-is g-g-goed da-da-da-dat ik het wee-wee-wee-weet”. En weg was ik. De lucht kleurde hemels groen en de zon straalde schitterend paars.