Een hoogbenige blondine

Het succes van de tips van onze dorpsdokter…

Het was nu al de derde keer deze week dat Jonas ons stamcafé binnenstapte. Maar deze keer was de langdurige vrijgezel niet alleen. Een bloedstollend mooie, hoogbenige blondine hing aan zijn arm. Hij begroette ons uitbundig. Ik zag cafébazin Babette een beetje jaloers kijken naar de uitgebreide juwelencollectie, waarmee Jonas’ gezellin was omhangen. Het ging goed met hem, zoveel was duidelijk.

Wat een verschil met enkele weken geleden (lees: “jongetje of meisje” van 14 augustus ll.) Hij was niet langer dat grienende hoopje ellende. Na de liefdestips van onze plaatselijke Dr. Love leek hij wel een andere man.

Jonas zette zijn Versace-zonnebril af (al was de zon al een paar dagen in geen velden of wegen meer te bespeuren) en gebood Babette: “Geef die mannekes er eentje van mij!” Terwijl Babette tapte, vroeg ze langs haar neus weg: “Waar woon je nu, Jonas?” Ik heb nu een appartement in ’t stad. Ja, ik was een beetje uitgekeken op die kleine Leeghemse plattelandsmentaliteit.” We moesten even slikken.

Lag het aan mij of was Jonas plots heel anders gaan praten? Hij wou zijn Stella pakken, maar moest eerst de aanhalerige blondine van zijn schouder schudden. “Over twee weken vertrek ik naar Aruba.” Hij zei het alsof het een uitstapje betrof naar de Jumbo. Hij keek even naar het meisje dat dromerig aan zijn lippen hing. “En misschien mag jij wel mee,” zeemzoette hij, terwijl hij over haar gebronsde dij aaide. Ze kirde… Ik begon wel iets te voelen voor Jonas’ nieuwe levensstijl.

En dat ging nog crescendo toen die femme fatale op hoge naaldhakken naar de toiletten trippelde. Valeer, Eddy, Frans en ik hadden haar kwijlend achterna gekeken. Babette had het opgemerkt en sprak een beetje bits:” Jullie moeten vanavond al niet meer naar Temptation Island kijken op tv. Ge komt hier al genoeg aan uw trekken!”

“Pfff, de programma’s die jij bedoelt, daar kijk ik niet eens naar”, loog Valeer. “Jonas ook niet, hij maakt dat soort programma’s thuis zelf”, grinnikte ik.

“Wat denk jij daarvan”, vroegen wij bijna in koor aan Jerome in de hoek.

“Van wat?” vroeg hij.

“Wel, van sex op de televisie”, verduidelijkte Valeer.

“Sex op de televisie…”, herhaalde Jerome, en hij keek even peinzend voor zich uit, “ik ben er niet zo voor. Ik ben er al drie keer afgedonderd.”