De tijd van toen
’t Is niet meer zoals het vroeger was
Ik weet het natuurlijk al langer. Bovendien word ik er voortdurend aan herinnerd door “dedie” van Roeselare. Als je in Leeghem woont, dan moet je er al gauw een paar jaar bijdoen, vooraleer de nieuwste nieuwigheden van de beschaving onze dierbare gemeente bereiken. Gedeeltelijk waar, maar niet altijd. Ik geef een voorbeeld. Nu schrijft de mode broeken voor met brede olifantspijpen. Pffff… wij in Ledegem hebben dat al zeker 10 jaar!
En de kloof wordt steeds kleiner. Ik herinner me bijvoorbeeld nog levendig hoe Mariette, de vroegere cafébazin van “De kloefekapper” en ondertussen al een tijdje overleden, me ooit vertelde dat ze pas met Sinksen 1954 van Piere van dikke Gusta vernam dat de tweede wereldoorlog gedaan was. Fernand Vanryckeghem, bijgenaamd “Den Blauwer” kreeg van Mariette wekelijks een jeneverke voor iedere keer dat hij er was in geslaagd in de moeilijke oorlogsjaren voor haar een halve kilo boter vanuit Frankrijk binnen te smokkelen… Al vertrouwde ze het zaakje op het laatst niet helemaal meer. Vooral niet toen de laatste keer die halve kilo boter netjes was verpakt in een zak van Auchan.
Samen met mijn vaste toogvrienden waren we aan het mijmeren over lang vervlogen tijden. “Weet je nog”, schetste Valeer, “toen we in “Den Rosten Os” (een estaminee dat we toen vaak frequenteerden) met eigen ogen konden vaststellen dat een pintje niet langer uit een flesje kwam, maar uit een kunstig gesmede “tap” die zomaar uit de toog kwam gekromd.” “Ja,” herkauwde Frans zijn herinneringen, “dat was precies op de plaats waar Hilaire zaliger, God hebbe zijn ziel, altijd met zijn ene elleboog gesteund op de rand, zijn Rizla toelikte. Waarop Eddy aanvulde: “Om daarna, de blik op oneindig, de in onze kontreien ondertussen de wereldberoemde woorden uit te spreken: “Tès nie mjer lik vroeger, ’t goat oal noa de wippe!” Na zoveel filosofie was dat toen altijd het sein voor de rest van het gezelschap om monkelend die wijze zinssnede beamend hun flesje Bavik (33cl) aan de mond te zetten om het drie tellen later op de toog neer te ploffen. Leeg.
Dat deden we nu ook. Cafébazin Babette had er eentje klaargezet. We hieven het glas, keken naar omhoog en prevelden: “Op jou, Hilaire.”
